Mondmaskers. Ze beheersen het leven momenteel, zowel online als offline. Er wordt uitvoering over gepraat en dat gesprek verloopt allesbehalve vlekkeloos. Wees gerust, dit artikel gaat niet over het nut van een mondmasker. Ik ben een brave burger, doe wat ik moet doen en probeer in stilte mijn lot te dragen en deze periode uit te zitten. Rond me zie ik het absolute merendeel van de mensen dat doen. Ondertussen verzuip ik in een hoofd vol zorgen.
Niet zagen, gewoon dragen
Die tekst zag ik recent verschijnen op facebook en typeert het huidige klimaat. Naast doen wat je moet doen, lijk je ook niet meer te mogen zeggen dat je het niet leuk vindt. Overal verschijnen posts van mensen die 'gezellig' op stap gaan met een masker op, of selfies nemen met hun 'coole' maskers. Mensen zetten hun leven verder alsof er niets gebeurd is. Het nieuwe normaal. Dat mag, als die mensen zich daar goed bij voelen. Anderzijds worden mensen afgebrand die aangeven dat ze het er moeilijk mee hebben. Ventileren helpt sommigen om er mee om te gaan. Dat betekent niet dat ze zich niet aan de regels houden.
Ik wil het een keer gezegd hebben: ik vind zo'n masker zeer onaangenaam. Ik heb een immens respect voor mensen die het een hele dag moeten dragen. Ik doe wat nodig is, maar hoop elke dag (tevergeefs) dat het de laatste is. Sinds de mondmaskerplicht koos ik voor een vrijwillige lockdown. Zelfs mijn dagelijkse wandeling laat ik achterwege, omdat het me op deze manier meer stress bezorgt dat ontspanning. Voor noodzakelijke verplaatsingen (omdat er anders geen eten in huis is bijvoorbeeld) moet ik me eerst moed inspreken, omdat ik het gevoel heb dat ik een post-apocalyptisch strijdperk moet betreden. Lang voor de verplichting vermeed ik al consequent drukke locaties, heb ik steeds afstand bewaard en het opgezet op plekken waar dat niet kon.
Tijdelijk hulpmiddel
Voor mij zijn mondmaskers een tijdelijk hulpmiddel, een noodzakelijk kwaad, zolang er geen echte oplossing is. Dit mag NOOIT het nieuwe normaal worden. De gedachte dat dit nog jaren kan duren, maakt me doodsbang en intens verdrietig. Ik kijk reikhalzend uit naar betere tijden en heb nood aan perspectieven.
Reactie plaatsen
Reacties