Overleven

Gisteren bekeken manlief en ik de seizoensfinale van het laatste seizoen van ‘Thirteen Reasons Why’. Een moment waarop Jeroen moest glimlachen om zijn emo-vrouwtje. Tranen met tuiten, jong niet te doen. Dit laatste seizoen, dat een beetje vreemd en chaotisch startte, wist toch een gevoelige snaar te raken. Vooral de speech van Clay over het middelbaar overleven, maakte iets bij me los.

Over seutjes en sloeries

Plots stond ik daar weer, in het midden van de speelplaats tijdens mijn derde jaar. Twee paar sterke armen hielden me vast, een derde paar beukte op me in. Amper 40 kilo woog ik en was niet opgewassen tegen de fysieke overmacht van de vijf jongens uit mijn klas. Joelende meisjesstemmen moedigden hen aan. Niemand deed iets. Zo ging het dag in, dag uit. Elke dag hoopte ik dat het beter werd. Dat gebeurde nooit. De enkelingen die aan mijn kant stonden, zwegen om hun eigen vel te redden.
Ik verweet hen niks. Ik begreep hun angst, die net zo goed door mijn aderen raasde. Toen ik uiteindelijk niet anders kon dan het mijn ouders te vertellen, ontspoorde het helemaal, door een verkeerde reactie van de school. Toch hielp me dat, want het maakte dat mijn ouders me overplaatsten naar een andere school. Het was de beste beslissing ooit. 

In mijn nieuwe school ging het beter, hoewel ik een buitenstaander bleef. Ik nam er vrede mee dat ik de rest van mijn leven in het vakje ‘weird & uncool’ zou doorbrengen. De universiteit was een verademing voor mij. Mensen wilden horen wat ik te zeggen had, ‘uncool-vakjes’ leken niet bestaan. Wellicht waren die er wel, alleen merkte ik ze niet op.
Plots circuleerde ik in de populaire groepjes, was ik het meisje dat altijd gevraagd werd of het feestje organiseerde.  Helaas, nieuwe uitdagingen lagen op de loer. Ik ondervond dat populaire meisjes hun specifieke problemen hebben. Er zijn zoveel manieren waarop je uitgesloten kan worden. Ik ging van seut naar sloerie in een flits.
Allemaal door een domme jongen die zijn zin niet kreeg.

Tranen en doorzettingsvermogen gaan hand in hand

Ook voor mij was het, zoals voor quasi elke tiener, overleven. Ik worstelde me door alle angst, pijn, onzekerheid die met deze levensfase gepaard gaat. Thema’s en emoties die in deze serie ontzettend mooi worden neergezet. Emoties die ik zelf ook probeer mee te nemen in mijn verhalen. Er is een reden waarom de emoties in mijn boeken zo binnenkomen. Ze komen uit de verborgen kamers van mijn geest.

Recent kreeg ik een verjaardagskaartje van degene waarmee ik niet alleen het middelbaar, maar ook de lagere school overleefde. Mijn oudste vriendin schreef hoe trots ze op me was, omwille van mijn doorzettingsvermogen en eigenzinnigheid. Ze is vooral fan van mijn blog, zo schreef ze: ‘omdat ik jou en jouw visie en passie over verschillende onderwerpen ken en bewonder. Het feit dat je er zo voor uitkomt maakt je dubbel zo bijzonder.’
Opnieuw traantjes. Zulke dingen geven me de kracht om door te zetten. Zoals Jessica Davis uit ‘Thirteen reasons why’ het zo goed zegt: mijn verhaal is nog lang niet klaar.