Vorige weekend verslond ik de historische roman 'Rode sneeuw in december' van Simone van der Vlugt. Een boek, uitgezocht door mijn zevenjarige zoon. 'Mama, ik denk dat jij dit graag zal lezen', zei hij vastberaden, na een blik op de cover. Overschot van gelijk had hij. Het liet een diepe indruk op me na. Misschien omdat het niet zomaar een verhaal is. Dit gebeurde echt.
Hier, in de Vlaamse steden waar we gezellig kuieren op koopzondagen. In rustige dorpskernen waar nu de eerste terrasjes verschijnen in de prille lentezon. Daarnaast is het voor een stuk ook mijn verhaal.
Spaanse invloed
Langs vaders kant combineer ik oerdegelijke Vlaamse genen met een beperkt vleugje Hollander.
Aan moederskant is onze oorsprong terug te brengen naar (onder andere) het Catalonië van de 16e eeuw.
Hoewel ik geen letter Spaans of Catalaans spreek, ben ik doorgaans erg trots op die Europese mix.
Afgelopen weekend had ik het daar net iets moeilijker mee.
Jaren geleden had ik een collega wiens stamboom terugleidde naar het Nederland uit die periode.
Toen we het er een keer over hadden, noemde hij me lachend 'die Spanjool'. Wij konden er samen wel om lachen, zoveel eeuwen later. Natuurlijk wist ik wel dat Alva geen lieverdje was en dat die Spaanse invloeden in de familie niet toevallig zijn. De exacte details van de Spaanse wreedheden kende ik echter niet. Dit boek drukte me met mijn neus op een aantal van die 'details'.
Ik kan in mijn hoofd wel een romantische verhaaltje ophangen over de vermenging van mijn genen. Misschien klopt dat plaatje ook wel. Er is geen indicatie die er op wijst dat het niet zo is.
Het doet me echter nadenken over dingen waar ik liever niet over nadenk. Feit is dat mijn voorvaderen elkaar gruwelijke dingen aandeden. Om over mijn voormoeders maar te zwijgen.
Nazaat van gruwelijkheden
Ik besef dat deze kop nogal dramatisch klinkt. Wat ik hiermee bedoel, is het volgende.
Onze geschiedenis zit vol gruwelijkheden. Het is een akelig idee dat ik wellicht niet bestond zonder die gruwelijkheden. Los van bovenstaande periode, vertoont het Spaanse en Catalaanse uiterlijk sowieso invloeden van de Moren en de Vikingen. Ik hoef er niet bij te vertellen dat vooral die laatste er meestal niet vrijwillig kwamen. Terwijl al die genen nu vreedzaam in mij samenleven.
Ik weet dat die gebeurtenissen lang geleden plaatsvonden. Toch grijpt het me aan alsof het gisteren was. Ik sluit dit verhaal dan ook in mijn grote Vlaamse-Nederlandse-Catalaanse hart.
Je wist een gevoelige snaar te raken, Simone. Jouw boek zal me nog lang bij blijven.
Reactie plaatsen
Reacties