Het is weer internationale vrouwendag. Is dat eigenlijk nog nodig, zo’n vrouwendag? Tijdens mijn studententijd zou ik misschien nee hebben gezegd. Toen ik nog in een roze illusie leefde dat Vrouwendag iets was voor bh-verbrandende activisten die zich druk maken in de vrouwonvriendelijkheid van woorden zoals ‘directeur’.
Nu denk ik daar anders over. Als westerse vrouw moet ik toegeven dat er slechtere plaatsen bestaan om geboren te worden. Ik kreeg de kans om te studeren, ga en sta waar ik wil.
In mijn lichaam wordt enkel gesneden op mijn verzoek. Ik maak veelvuldig gebruik van mijn recht op vrije meningsuiting en ik draag in principe wat ik wil. Tenzij ik alleen in het schemerduister over straat moet, maar dat is een ander verhaal. Dat zijn allemaal voorrechten die meisjes in andere werelddelen vaak ontzegd worden.
Twee maten, twee gewichten
Toch is ook hier in België nog werk aan de winkel. Zo lang er vrouwonvriendelijke wetten bestaan of rechters die vrouwonvriendelijke uitspraken doen, is er nog werk. Denk maar aan de zaak van de Gentse radiopresentator, die erin slaagde om twee vrouwen te verkrachten en er telkens vanaf geraakte met een lichte straf. Dat gaat er bij mij niet in. Die man bekende de feiten en is duidelijk een recidivist. Toch slikken de rechters zijn verhaaltjes als zoete koek. Onze vriend neemt blijkbaar te veel drugs en verandert vervolgens in een beest. Kan hij niks aan doen. En hij heeft toch altijd zoveel ‘spijt’. Eventjes de hoek in, wat therapie en een aaitje over zijn bol. En het is weer vergeten. Ondertussen zit meneer alweer te shoppen op Tinder naar kandidaat nummer 3.
Intussen wordt zijn eerste slachtoffer door het slijk gehaald op sociale media. Uitgemaakt voor opportunist en hypocriet, omdat ze een schikkingsvoorstel aanvaardde. Omdat ze zogezegd haar kar draaide, want eerst had ze er toch welwillend mee gekust. Eens je ergens aan begint, moet je blijkbaar all the way gaan. Sorry, ik heb die memo gemist. Terwijl de dader zich wentelt in de anonimiteit, nagelen we met zijn allen zijn slachtoffer aan de schandpaal. Terwijl die vrouw wellicht al haar moed bij elkaar heeft geraapt om naar de politie en het gerecht te stappen. Om daar te horen dat ze het toch wat heeft uitgelokt en het toch ‘geen brutale verkrachting’ was. Dus dames, vergeet bij een verkrachting niet te vragen om wat meppen op je gezicht.
En zelfs dat biedt geen garantie op gerechtigheid. De laatste slecht behandelde zedenzaak in ons land kostte helaas een jong meisje het leven.
Vrouwe Justitia, uw zusters roepen u tot de orde!
Hoe komt het, dat zoiets kan in een democratisch land als België? Een vriendin vatte de maatschappelijke visie goed samen. Uiteraard is verkrachting strafbaar. Er is zoveel strafbaar. Daarom wordt het niet noodzakelijk ernstig genomen. Iemand vermoorden, dat is erg. Iemand verkrachten? Tja, dat mag niet, natuurlijk. Maar een mens kan in al zijn enthousiasme al eens een fout maken. Voor een stommiteit moeten we iemands leven niet verwoesten, toch? Dat het slachtoffer wel een levenslang trauma oploopt, laten we even buiten beschouwing.
Zolang rechters slachtoffer-onvriendelijke beslissingen nemen, blijft een Vrouwendag nodig. Zolang tienerpooiers met een enkelband hun handeltje rustig verderzetten vanuit hun woonkamer, terwijl hun slachtoffers opgesloten worden. In dat geval zijn we nog niet verder geëvolueerd dan in de tijd van de Si quis virginem, die trouwens in sommige werelddelen nog steeds in een of andere vorm bestaat.
Tegen dit soort onrechtvaardigheid moeten we ons absoluut verzetten. En over blijven zeuren.
En niet alleen op internationale Vrouwendag.
Toch heb ik hoop voor de toekomst. Elke dag komen er stemmen bij die het belang van deze thema’s inzien. Die willen streven voor een veiligere en aangename samenleving voor iedereen. Vrouwen en mannen. We komen van ver. Justitie is meestal het laatste bastion dat een mentaliteitswijziging moet veroveren. Een ding hebben we al mee: vrouwe Justitia is ook een vrouw. Uiteindelijk kan ze dus niet anders dan volgen.
Reactie plaatsen
Reacties