Ik ben enig kind. Sinds enkele jaren ben ik ook moeder van een enig kind. Een beslissing die over het algemeen lauw onthaald wordt. Met ons bescheiden nageslacht zijn wij een beetje een anomalie.
Het lijkt wel of in het Westen gezinnen steeds groter worden. Three is the new two, weet je wel?
En in dat plaatje passen wij absoluut niet.
Wanneer komt de tweede?
Anderen wijzen me er geregeld op dat ik afwijk van een onzichtbare norm.
‘Wanneer komt de tweede?’ is een vraag die inmiddels mijn oren uitkomt. Nu mijn zoon bijna zeven is, krijg ik ze gelukkig minder en minder te horen. Eens je de magische zes passeert, is het leeftijdsverschil blijkbaar te groot en gaan mensen ervan uit dat je volhardt in de boosheid. Maar er was een periode dat ik die vraag bijna dagelijks kreeg. Zelfs van volslagen vreemden, die blijkbaar een bijzondere interesse hebben in wat er in mijn slaapkamer gebeurt.
Eens waren we op vakantie in Griekenland.
Een vrouw sprak me aan: ‘Schattig jongetje.’
‘Bedankt,’ antwoordde ik trots, want uiteraard vind ik mijn zoon het mooiste kind ter wereld.
‘Waar zijn uw andere kinderen?’ vervolgde ze.
‘Ik heb geen andere kinderen,’ antwoordde ik bedeesd, want ik voelde de bui al hangen.
‘Ah, die komen dan nog. Dat moet je zeker doen. Een kind dat alleen opgroeit, is niet goed.
Ik heb zelf drie kinderen. Heerlijk is dat.’
Op dat moment maakte die onbekende vrouw me als moeder met de grond gelijk.
In een gesprek van vier zinnen.
Geen onschuldige vraag
Het lijkt een onschuldige vraag. Zo eentje in de categorie ‘mooi weer vandaag, he?'
Maar dat is het niet. Er zit een waardeoordeel achter. De echte vraag is:
Er komt toch een tweede? Je laat hem toch niet opgroeien zonder broertjes of zusjes?
Vind je dat niet zielig?
De uitspraak ‘een is geen’ is veruit de ergste. Alsof een kind plots meer waard is als er een tweede bij komt.
'De tweede': nog zo'n term waar ik de kriebels van krijg. Alsof er een hiërarchie in liefde bestaat.
Als dat geen indruk maakt, gaan sommige mensen over tot emotionele chantage.
‘Wat als jullie er later niet meer zijn? Dan is hij helemaal alleen’.
Want uiteraard groeit mijn zoon op tot een kluizenaar die eenzaam wegkwijnt, zonder partner of vrienden. Juist, een sociaal leven is enkel weggelegd voor mensen die minstens één sibling in hun kielzog meesleuren. Als enig kind weet ik als de beste dat je niet noodzakelijk ongelukkiger opgroeit dan mensen met broers en zussen. Ik had zelf een heel gelukkige jeugd. Alles heeft voor- en nadelen.
Toch raken die opmerkingen me tot diep in mijn kern.
Soms krijg ik na zo’n gesprek plots een schuldgevoel, alsof mijn gezin niet af is. Alsof ik mijn zoontje op een of andere manier benadeel. Het gaat zo ver dat ik vaak meer aansluiting voel met kinderloze mensen. Die stellen dat soort vragen namelijk nooit.
Ook uit een andere hoek krijg ik veel steun: van ouders van grote gezinnen.
Dat zal je misschien verrassen. De verklaring? Heel simpel: Ik ben een anomalie, zij ook.
Als je geen of een kind hebt, ben je een egoïst. Als je er meer dan drie hebt, een kwekerij.
Warme oproep
Bij deze een warme oproep: een kinderwens is heel persoonlijk. Mensen hebben er jouw advies of mening niet bij nodig. Bovendien is kinderen krijgen niet voor iedereen een evidentie. Je kent een ander zijn situatie niet. Als je niets lief kan bedenken, hou je beter je mond. Ik citeer een moeder van vier: 'het is niet beter of slechter om op te groeien als enig kind. Het is gewoon helemaal anders dan opgroeien in een groot gezin.' Dat vind ik een mooie eindconclusie.
O ja, ik heb met de kinderombudsman gebeld.
Het is niet onwettig noch traumatiserend om op te groeien als enig kind.
Hetzelfde geldt voor opgroeien in een groot gezin.
Reactie plaatsen
Reacties
Dag Inge,
Je slaat nagels met koppen in deze blog. Ook wij zijn een gezin van 3. Niet 3 kids, maar 2 volwassenen en een dochter van 6. Zo herkenbaar wat je schrijft. Ook ik ben opgegroeid als enig kind en met mij is het allemaal goed gekomen, dus ook mijn enige dochter zal haar weg zeker vinden...
Haar eigen weg. Want we zullen haar niet vergelijken met een ander kind, geen broers of zussen effenen voor haar de weg, ze kan zich niet verschuilen achter... ze moet sterk in haar schoenen staan. Dat is helemaal geen zielig enig kind, maar een kind dat alle kansen krijgt om de beste versie te zijn van haar unieke zelf.
Liefs,
Els
Dag Els,
Bedankt voor je lieve reactie! Het is leuk om zoveel gelijkgezinde mensen te ontmoeten door dit artikel. Ik vind het prachtig wat je schrijft: 'een kind dat alle kansen krijgt om de beste versie te zijn van haar unieke zelf.' Elk kind is inderdaad uniek en individueel even veel waard, los van de context waarin het opgroeit. Ik hoor geregeld: 'jij weet niet wat het is om een broer of zus te hebben'. Dat klopt. Maar dat geldt ook vice versa. Maar dat wordt dan vaak afgedaan als niet relevant. Het stigma blijft in onze moderne tijden hardnekkig. Dat vind ik jammer, want het kan ook twijfel zaaien in die jonge hoofdjes. En dat is nergens voor nodig.
Dag, ik vond het fijn om dit stuk te lezen. Ik heb zelf 1 mooie zoon van 4 jaar, samen met mijn vriend. Er komt geen broertje of zusje bij, iig niet biologisch. Denk wel eens aan pleegzorg,maar dan puur om een kind op te vangen, niet om voor mijn zoon iets op te vullen. Maar kan heel goed dat dit bij denken blijft, lijkt me heel erg pittig. Dat terzijde, ik herken me volledig in dit verhaal. Dank! Ik wil leren om van dat nare gevoel af te komen en me er niets van aan te trekken. Vraag, hebt u ook wel eens gehad dat een onderwijzer aanstuurt op 'het zal wel zijn omdat hij enig kind is?' mijn vierjarige! schijnt soms wat mal te doen in de klas, gekke geluiden maken, aandacht trekken dus. Om zijn mede 4 jarigen aan het lachen te maken. Juf gaf me het idee dat dit gedrag kwam omdat hij enig kind is. Herken je dat ook? Ik word er zo onzeker van soms😔 vr Gr Christel
.