Snack

Het feestje had zich verplaatst naar de logeerkamer. Eén meisje sliep al, haar gezicht was weggedraaid naar de muur. De jongens lagen languit te praten op een collage van aaneengeschoven matrassen. Hun gesprek kon Sandy niet boeien, een onaangenaam gevoel borrelde op in haar maag. Ze wist niet zeker of het door de alcohol kwam of door de spanning die al de hele avond door haar lijf raasde. Het gesprek verstomde.
Haar hartsvriendin betrad de kamer. Ze droeg een lichtblauwe satijnen slaapshort, met daarop een kinderlijk shirt met een kabouter. De jongen naast haar kon zijn ogen amper van haar afhouden. Zijn blik liet niets aan de verbeelding over.
Sandy’s adem stokte. Ze wist wat hij zag; hoewel het geheel niet bij elkaar paste, kwamen de subtiele rondingen van Lucy er perfect in uit. Haar lange haren lagen als een gitzwarte sluier over haar schouders.
Sandy keek de jongen geërgerd aan, hij leek het niet eens te merken. Hij was helemaal in de ban van het perfecte wezen voor hem. Sandy vertrouwde die kwal niet. Ze keek op naar haar vriendin.
Lucy’s linkermondhoek ging aarzelend de hoogte in, ze sloeg verlegen haar ogen neer. Ze kon niet verhinderen dat Sandy het verlangen erin zag. Ze liet zich neervallen, tussen de jongen en Sandy in. Het duurde niet lang voor hij opnieuw Lucy’s blik ving.  Sandy stootte haar aan.
Lucy schoot wakker uit de roes van oogcontact.

‘Stop met zo naar hem te kijken,’ siste Sandy.
‘Hoe kijk ik dan?’ vroeg ze onschuldig.
‘Alsof je zin hebt in een snack.’

Sandy wierp haar vriendin een vermanende oogopslag toe. Lucy giechelde als een schoolmeisje.
‘Wees gerust,’ fluisterde ze samenzweerderig. ‘Ik weet wat ik doe.’
Haar hete adem drong in Sandy’s oor en bleef lang nazinderen. 

‘Het is al laat,’ mompelde een zware stem. ‘Ik ga slapen.’ Een jongen met zwart stekelhaar vleide zich naast het slapende meisje en probeerde een houding te vinden die een zekere afstand garandeerde.
‘Iedereen denk ik.’ Lucy haalde haar schouders op en glimlachte.

Sandy keek met afschuw hoe Lucy haar vingers verstrengelde met de jongen naast haar. Die had zijn hoofd op haar schouder gelegd. Zijn vlaskleurige haar stak scherf af tegen Lucy’s gebruinde huid.
Zo dadelijk ging de lichten uit en kon Sandy niets meer doen.

‘Slaap wel iedereen,’ klonk de meerkoppige afscheidsgroet.

De lichten doofden. Sandy kon de slaap niet vatten. Haar oren spitsen zich op de fluisteringen naast haar. Lucy’s warme rug raakte haar arm, een vleugje kokosnoot drong in haar neusgaten. Het duizelde haar. Haar vingertoppen raakten bijna Lucy’s onderrug. Zou ze het merken, als ze haar hand vlak naast de zijne legde?
Draai je om, schreeuwde Sandy in gedachten. Laat mij je snack zijn.