De verloren zuster

Clara staart naar de helderblauwe hemel. Ze denkt aan Lore. Af en toe overvalt haar dat. Ooit waren ze twee helften van een medaille. Ongewild en onwetend, maar toch is het zo. Had ze het maar zelf verteld. Ze kreeg de kans niet. Lore ontving haar verhaal via een tussenweg. Gekleurd en met missende details.

Soms beeldt Clara zich in dat het anders liep. Dat ze naast haar zit en alles vertelt. Elk pijnlijk detail van haar ondergang. Zodat ze zeker is dat zij het begrijpt. Dat ze geen woeste sirene is die onschuldige mannen naar de verdoemenis helpt. Eerder een onschuldige matroos die zijn eigen teloorgang tegemoet zwemt. Om de een of andere reden is het belangrijk dat Lore dat weet.

Eigenlijk doet het er niet toe. Zij geloofde haar, ondanks dat ze elkaar nooit spraken of van dichtbij zagen. Ze noemde haar een lief en fatsoenlijk meisje. Ze gaf Clara haar identiteit terug. Ze redde haar van de schandpaal die hij voor haar bouwde. Daar is ze Lore eeuwig dankbaar voor.

Door haar leerde ze wat het betekent om iemand te vergeven. Hoe krachtig dat kan zijn. Ze hoopt uit de grond van haar hart dat Lore gelukkig is. Niemand verdient dat meer.