Ik herinner het me nog goed: ik was twaalf en mocht voor het eerst alleen naar de bakker. Althans, dat dacht ik, want mijn grootvader volgde stiekem op afstand. Een half uur later kwam hij ongerust binnen om te zien waar ik bleef, gezien steeds meer mensen de winkel verlieten die na mij waren binnengestapt. ‘Eerst de grote mensen,’ had de bakkerin nors gesnauwd. Zolang er volwassenen binnen kwamen, moest ik van haar aan de kant wachten. Mijn grootvader was razend.
Daar moest ik aan terugdenken tijdens deze crisis. Onze wereldleiders doen nu een beetje hetzelfde op grote schaal. Ook zij schuiven onze kinderen aan de kant in deze Coronacrisis.
Horen, zien en vooral zwijgen
Is het eerlijk, wat zij allemaal moeten opgeven om twee, drie generaties boven hen te beschermen?
Sommige kinderen zitten al maanden zonder contact met leeftijdsgenootjes. Anderen hebben al weken geen buitenlucht gezien, omdat ze geen tuin hebben. Speeltuinen en parken zijn gesloten, stilstaan in publieke ruimtes en spelen op straat is verboden. Alle uitlaatkleppen worden hen ontnomen. Om over kwetsbare kinderen en jongeren maar te zwijgen. Sommigen zijn al weken surrogaatouder voor jongere broers en zussen. Schoolwerk komt er weinig aan te pas, zelfs als er materiaal ter beschikking is.
In het begin van de lockdown ergerde ik me mateloos aan de berichtgeving over de maatregels in de media. ‘Puber mag lief niet zien, volwassene wel’, kopte een artikel in de krant. Waarom niet?
Die puber loopt minder risico dan die volwassene en wat quality time met het lief kan misschien het verschil maken om deze situatie draaglijk te maken. Ik weet niet of ik met een uitgestreken gezicht tegen mijn puberzoon zou kunnen zeggen: ‘Je mag je lief twee maanden niet zien. Je overleeft dat wel. Nu ga ik lekker knuffelen met je vader.’ Ook wat vriendjes betreft: waarom ook niet 1 Coronavriendje voor kinderen? Is het omdat wij als volwassenen zo arrogant zijn dat we onze relaties hoger inschatten dan die van jongeren? Of is het uit angst, omdat we denken dat ze de situatie niet juist kunnen inschatten? Ik denk dat we hen te laag inschatten. De manier waarop mijn achtjarige zoon de principes van social distancing toepast, is een voorbeeld voor veel mensen in de lokale supermarkt.
Children's choice
Deze week passeerde er eindelijk een bevraging van het Kinderrechtencommisariaat. Voor mij komt die rijkelijk te laat. De bekommernissen van kinderen en jongeren hadden al in het begin van de lockdown meegenomen moeten worden. Maar goed, beter laat dan nooit zeker?
Ik hoop dat het de start is van een nieuwe tendens, waar kinderen als volwaardige burgers gezien worden, met hun eigen noden in deze vreselijke crisis. We mogen niet vergeten dat ze volop in hun sociaal-emotionele ontwikkeling zitten en de gevolgen misschien pas later zichtbaar zijn.
Deze bevraging stemt me alvast hoopvol, alsook de eerste versoepeling. Hier geen keuzestress voor de Coronabubbel. In onze familie was het duidelijk: de kinderen krijgen eerste keuze.
Reactie plaatsen
Reacties