In de afgelopen jaren schreef ik regelmatig een artikel voor Mama Baas. Het hielp om een aantal dingen van me af te schrijven en de steun van andere ouders deed vaak deugd. Een heel aantal van die artikels gingen over mijn twijfel voor een tweede kind.
Verschillende perspectieven
Recent zag ik een artikel over dat thema verschijnen op de facebook van Mama Baas. Dit keer niet van mijn hand, maar van een andere twijfelende mama. De reacties waren, zoals altijd hier, begripvol en positief. Alleen merkte ik dat de reacties hoofdzakelijk kwamen van ouders die wel voor een tweede kindje waren gegaan. Slechts enkele ouders gaven aan het niet gedaan te hebben omwille van medische redenen. Ik miste een positieve keuze om het bij één kind te laten, omdat het bij een keuze toch belangrijk is om zaken vanuit diverse perspectieven te bekijken. Daarop besloot ik het verhaal van ons gezin te delen. Ik schreef: “Hier uiteindelijk de knoop doorgehakt om het niet te doen. En voor ons helemaal de juiste beslissing! Alle redenen om het wel te doen kwamen van buitenaf en niet vanuit onszelf dus niet de juiste redenen om nog een kindje op de wereld te zetten. We hebben het hier perfect met zijn drieën.”
Mijn reactie leverde me een aangenaam en boeiend chatgesprek op met een twijfelende mama. Dat gesprek zette me dan weer aan tot het schrijven van dit artikel.
Zodra de reacties stopten, stopte ook het schuldgevoel
We zijn intussen drie jaar verder sinds onze beslissing. Ik sta helemaal achter onze keuze. Het maken van een keuze is zeer krachtig. Zodra de knoop was doorgehakt en alle babyspullen het huis uit waren, kwam er een zekere rust over mij. Ik voelde me niet langer Atlas die de wereld op zijn rug moest dragen.
De maatschappij blijft sceptisch naar onze keuze kijken. Van zodra onze zoon startte in het tweede leerjaar, stopten echter de vragen vanuit de omgeving stilaan. Toen dat gebeurde, besefte ik dat de redenen om het wel te doen vooral secundaire redenen waren en niet vanuit onszelf kwamen. Het willen voldoen aan een onzichtbare norm, ervoor willen zorgen dat hij niet alleen is … Allemaal geen goede redenen om een kind op de wereld te zetten. Een kind mag in mijn ogen niet in functie staan van een ander kind. Je zet een mens op de wereld met gevoelens, geen levende pop voor je kind om mee te spelen.
Alles heeft voor en nadelen
En ja, er zijn nadelen aan enig kind zijn. Zal er meer druk op zijn schouders komen te liggen als wij oud zijn? Wellicht wel. Miste hij tijdens de eerste lockdown af en toe andere kinderen? Uiteraard. Maar uiteindelijk is hij nu ook blij met onze onverdeelde aandacht en het feit dat vriendjes hier altijd welkom zijn. Gelukkige ouders zijn ook belangrijk voor een kind. Ik ben zelf enig kind en vind het helemaal prima. Ik voel me daar niet meer of minder door. Ik herhaal graag een warme oproep: mensen kunnen gerust zelf hun kinderwens bepalen. Ze hebben daar zelden het advies van anderen voor nodig.
Reactie plaatsen
Reacties
Dag Inge, ik begrijp je artikel van begin tot einde. Het lijkt een taboe om eerlijk toe te geven dat je bewust voor 1 kindje gaat. We maken hetzelfde mee, nu we ouders zijn van een heerlijke dochter van 2 jaar. We zijn perfect gelukkig, voelen ons blij en dankbaar met wat we hebben. En regelmatig babbel ik hierover met vriendinnen. Ondanks dat het een wel overwogen beslissing is werd deze vooral bij mij soms beïnvloed door de reactie van anderen. Want een leven zonder partner in crime, zegt mijn eigen vader zelfs is toch niet hetzelfde. Maar wat we beiden weten is dat je zo een beslissing inderdaad enkel en alleen voor je eigen gezin maakt en dus niet door deze reacties. Ik voel dat ikzelf, de beste mama ben voor haar die ik kan zijn. Ik geniet. En mijn man ook. En dan heb ik het over liefde, zorgzaamheid, geduld (en zoveel meer), maar vooral ook draagkracht. Want een kindje op de wereld zetten vraagt veel. Maar het is ook heerlijk. En je hoeft je er niet schuldig over te voelen dat het goed is zo. Dat je perfect gelukkig kan zijn met 3. Gesprekjes met mensen die enig kind zijn deden me soms nog zekerder worden. Soms niet. Maar wij zullen altijd onze eigen gevoelens en keuzes op 1 zetten, met dank aan mijn man die die nuchterheid hoog in het vaandel draagt. En daar ben ik hem dankbaar voor. Want dat helpt wel.
Als er 1 ding is dat ik in deze kwestie weet is dat je altijd en overal hierin je eigen mening moet vormen. En het inderdaad doen omdat je het zelf als koppel, niet alleen, niet voor anderen, maar als koppel wil. En dan ben je gelukkig omdat je je hart vogt ... Net als wij drie. Dat onze dochter vriendjes om zich heen heeft waar we regelmatig mee afspreken, dat ze alleen kan spelen of met ons, dat ze kan uitgroeien tot de persoon die ze zelf wil zijn en gelukkig zijn is voor ons het belangrijkste. En dat kan en mag ook als enig kind. En dat ze daarom verwend zou worden en alles krijgt wat ze wil dat is helemaal niet het geval. En even belangrijk. En wat ze erbij krijgt zijn gelukkige ouders Xx groetjes Deborah
Dag Deborah, bedankt voor je lieve en openhartige reactie. Wat verwoord je dat mooi: elk kind is inderdaad uniek. Wij genieten ook heel erg van ons kleine en heerlijke gezin! Veel liefs, Inge
Wat een fijne artikelen schrijft u. U kunt perfect onder woorden brengen wat ik voel. Het is moeilijk om rationele redenen op te noemen waarom ik gewoon gelukkig ben met mijn zoontje. Het is vooral een gevoel. Of eerder een gevoel of sprankel of drang die ik niet heb! Mijn man wil wel heel graag een tweede. Ik gebruik daarom soms uw woorden en zinnen omdat het me zelf niet lukt om het onder woorden te brengen. Dank voor uw openheid.
Bedankt voor je lieve reactie! Het doet me plezier dat je zoveel haalt uit mijn artikels. Ik hoop vooral dat jij en je partner tot een beslissing komen waar jullie beiden achter staan. Uiteindelijk is het een keuze die je samen moet nemen en ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk moet zijn momenteel. Veel liefs, Inge
Wat leuk om dit artikel te lezen. Wij hebben een zoon van 6 en zijn daar heel gelukkig mee. Hij is onze grootste liefde. Ik ben enorm graag mama, maar door wat ik rond mij zie voelt het soms alsof ik niet genoeg mama ben omdat het er maar eentje is. Het idee van een tweede kan ik nog niet helemaal los laten omdat ik de babyfase ook fantastisch vond.. maar waarschijnlijk blijft het wel bij eentje. We kunnen hem alles geven. Om eerlijk te zijn denk ik ook dat een tweede net iets te veel zou vragen van ons. Toen we aan een eerste begonnen voelde ik een enorm verlangen.. voor een tweede is dat een heel stuk minder ook al hou ik van babytjes. De schrik zit er ook in dat de goede band met onze zoon er onder zou lijden.